Gamlar vísur

Jesús talar

Skírt talar Jesús af trú
og tylft sína sendir
en hlustar hugsandi þú
heyrandi svo vendir?

Skírt talaði Jesús um veg
og tylft sína sendi
en hlusta þá hugsandi ég
heyrandi svo vendi?

Skírt talar Jesús um grið
og tylft sína sendir
en hlustum hugsandi við
heyrandi svo
er hann á okkur bendir?

 

Elstu stökurnar:

Drjúgt auðgar blessun Drottins
og dásamlegt það er,
alls engu svo við bætir
örðugt strit manna hér.

Í Guðs kæru kyrrð
og heilögum kima
er sálin ei stirð
né þjökuð af svima.

 

Ritunartími efsta kvæðisins er óljós, en trúlega um 1989 eða svo. Elstu stökurnar eru sennilega frá '88, að minnsta kosti flutti ég þær á nýársfagnaði 1. janúar 1989.

Besta stakan er að mínum dómi "Drjúgt auðgar blessun Drottins." Hún er ort út frá ritningarorði sem segir að

blessun Drottins auðgar

og erfiði mannsins bætir engu við hana. (Orðskv. 10:22)

"Í Guðs kæru kyrrð" á að tjá þá vellíðan sem getur komið yfir okkur þegar við leitum inn í nærveru Guðs. Rétt er þó að taka fram að stundum getum við verið að leita Guðs án þess að finna tilfinningalega fyrir þessari nærveru. Það er sálrænt, það hefur ekkert að gera með að hann sé ekki að láta okkur finna sig. Það eru bara okkar eigin tilfinningar sem trufla og ná ekki að stillast inn á þennan frið.

"Skírt talar Jesús" hefur góðan boðskap, þó eflaust sé bragarhátturinn ekki dýr. Tökum við á móti því sem hann vill gera fyrir okkur?